Gün geçmiyordu ki şehirde olaysız bir an yaşanmasın! Entrikaların döndüğü, dedikoduların yapıldığı, ilişkilerde çeşit çeşit stratejilerin kurgulandığı, herkesin herkese yağ çektiği, ilişki ağlarının karmakarışık olduğu bir yerdi burası. Kazasız, belasız denilen tek bir saniye yoktu.
O gün ufukta yine bir terslik görüldü. Evet yine tuhaf bir şey vardı. Bugüne kadar hiç kimsenin görmediği, duymadığı, tatmadığı, hissetmediği ve dokunmadığı bir şeydi bu. Belirsizdi. Doğal olarak, kaçınılmaz bir şekilde korku duyuldu.
Gri mi mavi mi ne renk olduğu tam da belli olmayan, o güzelim turuncu sıcak havayı yavaş yavaş istila eden ve gittikçe büyüyen bu şey de neyin nesiydi? Herkesi yine bir telaş kaplamıştı! Amacı neydi, ne istiyordu, tehlikeli miydi? Akıllarda milyonlarca soru vardı.
İçlerinden en cahil olanı “Bu şeyi hemen yok etmemiz lazım” derken, en art niyetlisi “Bu kesin diğerlerinin işidir” diye düşündü, en kötüsü yapmak istedikleri için bu durumu büyük bir fırsat olarak gördü, en kurnazı bu durumu kendi lehine nasıl çevirebileceğini hesaplamaya başladı.
Oysa bunların hiçbiri için vakit yoktu. Ufukta beliren şey yakınlaştı, yakınlaştı ve içlerine girdi. Hepsi için en değerli olanın üstüne çöktü.
Ortamı büyük bir dehşet kapladı. Hepsinin ödü koptu. Renkleri bembeyaz oldu. Bayılacak gibi hissettiler.
Bu şey sinsi bir yılan gibi içlerinde gezinip, kendilerini boğacakmışçasına geliyordu.
Büyüdü, büyüdü, büyüdü ve her yeri kapladı.
Sonra, geldiği gibi sessizce gitti.
Geri gelecek miydi? Etrafı kol açan ettikten sonra düşmana bilgi verip, sonra daha büyük bir kalabalıkla dönecek bir haberci miydi? Korku ve şaşkınlıktan o çatal dillerini yutmuşlardı. Büyük bir sessizlik kapladı her yeri. Bilmeseniz, ortama çok huzurlu derdiniz.
Bütün bunlar sadece bir saatte gerçekleşti. Sonra, uğursuz sorularıyla baş başa kaldılar. Olağan çirkinliklerine dönmeleri çok da uzun sürmedi.
Fikirleri neyse, zikirleri de onu gösterdi.
Oysa oradan geçen, yalnız, üzgün ve yolunu kaybetmiş bir buluttu.
